india morena...

http://elsolgr.blogspot.com/2009/10/cancion-india-morena-barbara-luna.html

κόκκινο...

ΘΡΥΛΕ ΘΕΕ ΜΟΥ , ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ ΜΟΥ !!!

το χαμόγελο του...

να γυρίζω το κεφάλι
και να μένει το χαμόγελο του εκεί...

μία σκέψη...

ο υπομένων και επιμένων , νικάει πάντα ;

sto aspettando...

Ti aspetto e ogni giorno
mi spengo poco per volta
e ho dimenticato il tuo volto.
Mi chiedono se la mia disperazione
sia pari alla tua assenza
no, 'e qualcosa di piu :
'e un gesto di morte fissa
che non ti so regalare.

ALDA MERINI

observing...

after some days... where is the sign of the clouds?

πως ν'αναπνεύσω...

πως να κρατήσω άλλη μιά μέρα...

άπειρο...

non smetteremo mai

se questo 'e amore
'e amore infinito...

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά

και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα
πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο,
με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη.
Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθιο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό,
τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο.
Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία,
οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.
Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον
επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές,
πού 'λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.
Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντες οι Άλλοι, σφόδρα ταράχθηκαν.
Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το
έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες,
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει:
μία πήχη φωτιά κάτω απ' τα σίδερα, με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου.
Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν.
Και χτυπούσανε όπου να 'ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση.
Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε.
Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ' ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη
παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ' απ' την άκρη της
απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες,
και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια.
Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.Και θερίσανε πλήθος τα θηρία,
και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.

μικρός που είσαι ουρανέ...

μεγάλωσα...

καταπληκτικό...

χαζεύοντας...

τα σύννεφα και τα πουλιά και περιμένοντας...

latina america...

μαύρα σύννεφα στην λατινική αμερική και οι λαοί τους ας φωνάξουν δυνατά "όχι" στις πολυεθνικές που θέλουν να ανοίξουν ένα καινούριο μέτωπο πολέμου, αδιαφορώντας γι αυτούς...

σύννεφα του γιαλού...

σύννεφα κι ένα κύμα να κλείνουν μέσα τους όλα της καρδιάς τα μυστικά...κι αυτή να τραγουδάει...

σύννεφα του γιαλού θε'ν'αρματώσω

θα' μαι στο πλάι σου και άς ματώσω...

'e un mondo difficile...

e nostra piccola vita
e nostro grande cuore...

άν δεν μ'αγαπάς...

κι όλα χάρτινα φαντάζουν...

εκατόφυλλα...

σε όσους πολέμους κι άν με πάς , θα σε νικήσω
αγάπησέ με άν τόσο θες να ξεψυχήσω...

καλημέρα

A NOVEMBRE

http://www.youtube.com/watch?v=c9fMKwteHN0



Ho difeso le mie scelte io ho
creduto nelle attese io ho
saputo dire spesso di no
con te non ci riuscivo.
Ho indossato le catene io ho
i segni delle pene lo so
che non volendo ricorderò
quel pugno nello stomaco
A novembre
la città si spense in un istante
tu dicevi basta ed io restavo inerme
il tuo ego è stato sempre più forte
di ogni mia convinzione ora a
novembre
la città si accende in un istante
il mio corpo non si veste più di voglie
e tu non sembri neanche più così forte
come ti credevo un anno fa
novembre.
Ho dato fiducia al buio ma ora sto
in piena luce e in bilico tra estranei
che mi contendono la voglia di rinascere
a novembre
la città si spense in un istante
tu dicevi basta ed io restavo inerme
il tuo ego è stato sempre più forte
di ogni mia convinzione ora a
novembre
la città si accende in un istante
il mio corpo non si veste più di voglie
e tu non sembri neanche più così forte
come ti credevo un anno fa
novembre.
E tu parlavi senza dire niente
cercavo invano di addolcire quel retrogusto amaro
di una preannunciata fine.
A novembre
la città si spense in un istante
tu dicevi basta ed io restavo inerme
il tuo ego è stato sempre più forte
di ogni mia convinzione ora


GIYSI FERRERI