"ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΕΣ"

ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΑ (ΝΤΟΛΟΡΕΣ ΙΜΠΑΡΟΥΡΙ)- ΙΣΠΑΝΙΑ 1936


ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΑΣ - ΕΛΛΑΔΑ 1946


ΚΑΡΟΛΙΝΑ - ΓΑΛΛΙΑ ΠΑΡΙΣΙ ΜΑΗΣ 1968


ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ - ΕΛΛΑΔΑ ΑΘΗΝΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2008


ΚΑΜΙΛΑ - ΧΙΛΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2011


... ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...
ΓΥΝΑΙΚΕΣ !!!

ένα τραγούδι , μια ιστορία...

πάλι από τα ΝΕΑ , ένα άρθρο για την γένεση ενός τραγουδιού που μου αρέσει και καθημερινά κι από ένα τραγούδι...

1991 Losing My Religion

Αν οι REM δεν είχαν πει το «Losing my religion», προφανώς θα ήταν ένα πολύ ωραίο ροκ γκρουπ μεν, για έναν στενό κύκλο θαυμαστών τους δε. Μια ωραία αμερικάνικη ροκ μπάντα των κολεγιακών ραδιοφώνων. Δεν είναι και λίγο αλλά δεν είναι και REM.
To «Losing my religion» ήταν ο μεγεθυντικός φακός που έδειξε τους REM τεράστιους, σαν ροκ θηρία. Και, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις εκκωφαντικής δόξας, αρχικά η εταιρεία είχε στραβομουτσουνιάσει με το συγκεκριμένο τραγούδι.
- Θα βγάλουμε κομμάτι που θα λέει «Χάνοντας τη θρησκεία μου / την πίστη μου» σαν σινγκλ για το άλμπουμ.
Πάτε καλά; Πήγαιναν. Με πείσμα Αθηναίου (Αθήνα της Τζόρτζια,) ο Στάιπ και η παρέα πατάνε πόδι.
Αυτό και κανένα άλλο. «Losing...». Οποιος «έχανε» στα 90s, στο τέλος ήταν ο κερδισμένος. Να θυμίσω τον Μπεκ με το «Loser» του. Τεράστια επιτυχία. Οχι το καλύτερο κομμάτι του Μπεκ, ο οποίος έχει γράψει απίστευτα πράγματα, αλλά μ' αυτό τού έμελλε να δέσει το όνομά του. Ο χαμένος τα παίρνει όλα.

Από τη στιγμή όμως που έσκασε μύτη το βίντεο τoυ «Losing» στο MTV φαίνεται πως όλοι τρελάθηκαν με κάποιον τρόπο. Ο πρώτος που τρελάθηκε ήταν μάλλον ο αυτόματος πιλότος ροής προγράμματος στο μουσικό κανάλι MTV, γιατί κάθε τρεις και λίγο το έπαιζε.
Εχουμε και βλέπουμε λοιπόν. Ενα σκοτεινό δωμάτιο όπου από ένα παράθυρο ψηλά στάζει νερό. Αμέσως μετά, οι τρεις τους - Μπακ, Μπέρι και Μιλς - περνάνε μπροστά από τον φακό, ενώ ο Στάιπ μένει καθισμένος, ένας κουβάς γάλα - ή άσπρη μπογιά - αδειάζει, τζάμια σπάνε και αρχίζει το τραγούδι, σουρεαλιστικά με σύμβολα ινδικά και πολλά άλλα. Ο Τάρσεμ Σινγκ (που θα σκηνοθετήσει και την επόμενη «Χιονάτη» που θα δούμε στο σινεμά) είπε πως εμπνεύστηκε από δύο, από Καραβάτζιο και Ταρκόφσκι, αλλά και από τον ινδικό κινηματογράφο. Και όλο αυτό το καλλιτεχνικό - αρτιστίκ σε συσκευασία pop culture. Ταρκόφσκι για τις μάζες! Χρειάζεται να πούμε πως σάρωσε στα βραβεία MTV εκείνης της χρονιάς; Δεν χρειάζεται. Το μουσικό κανάλι εκτιμά την τέχνη (μπορεί να κάνει τέχνη ακόμη και με το υλικό του «Jersey Shore»).
Ο Στάιπ το είπε. Αν δεν ήταν το «Losing my religion» δεν θα μας ήξερε η μαμά μας. Στην Αθήνα, κάθε κλαμπ που σέβεται τον εαυτό του παίζει REM ανελέητα. Είναι άλλωστε η εποχή που για να απαντήσει το ροκ στην dance που φουντώνει, χρειάζεται επιχείρημα γερό.
Το βασικό ριφ το υπογράφει ο Πίτερ Μπακ, ο κιθαρίστας. To έγραψε πάνω στο μαντολίνο ενώ έβλεπε τηλεόραση. Ο Μπακ έχει πει σε συνεντεύξεις του ότι εκείνη την εποχή είχε αγοράσει μαντολίνο και μάθαινε να παίζει. Διά παν ενδεχόμενον ηχογραφούσε
κιόλας αυτό που έπαιζε. Την άλλη μέρα, έβαλε να ακούσει αυτό που είχε ηχογραφήσει και - κοίτα να δεις, είπε, έχουμε κάμποσα πράγματα. Με άλλα λόγια εκείνος μάθαινε μαντολίνο, εμείς κερδίσαμε ένα τραγούδι. Το ηχογράφησαν στη Νέα Υόρκη. Και ο Μάικλ Στάιπ έγραψε τα φωνητικά με τη μία. Καλός οιωνός, όπως αποδείχτηκε. Κάποια ορχηστρικά μέρη επίσης (μπορεί να ενδιαφέρει τον μουσικόφιλο αυτό) προστέθηκαν από τη Συμφωνική της Ατλάντα.
Τι έκανε τον Μάικλ Στάιπ όμως να χάσει την πίστη του; Βασικά - να το εξηγήσουμε αυτό - ο Στάιπ δεν αλλαξοπίστησε. Μια έκφραση είναι που λένε συχνά στον αμερικάνικο Νότο και σημαίνει χάνω την ψυχραιμία μου, παραφέρομαι.
Και όπως είχε εξηγήσει, οι στίχοι λένε για κάποιον που μαραζώνει για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Κάτι σαν ψύχωση - εξήγησε ο Στάιπ - και έκανε σύγκριση με το άλλο διάσημο «ψυχωτικό» κομμάτι, το «Every breath you take», των Police. Διότι ο έρωτας και η ψύχωση σε στίχο πουλάνε.

ένα καλοκαίρι, ένα best seller

κάθε καλοκαίρι κάποια βιβλία μας κρατούν συντροφιά στη παραλία και κάποιο από αυτά γίνεται το best seller του καλοκαιριού...
η εφημερίδα τα ΝΕΑ τις τελευταίες μέρες παρουσιάζει με πολύ ωραία άρθρα αυτά τα βιβλία...
1978 Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας - Κολιν Μακ Καλοου
1979 Η αρχαία σκουριά - Μάρω Δούκα
1982 Εκατό χρόνια μοναξιά - Γκαμπριελ Γκαρσια Μάρκες
1984 Το άρωμα - Πάτρικ Ζίσκιντ
1985 Το όνομα του ρόδου - Ουμπέρτο Εκο
1986 Η φανέλα με το νούμερο 9 - Μένης Κουμανταρέας
1987 Η αρραβωνιατικιά του Αχιλλέα - Αλκη Ζέη
1989 Βαμμένα κόκκινα μαλλιά - Κώστας Μουρσελάς
1992 Οταν έκλαψε ο Νίτσε - Ιρβιν Γιάλομ
1993 Με το φως του λύκου επανέρχονται - Ζυράννα Ζατέλη
1994 Η πρόβα νυφικού - Ντόρα Γιαννακοπούλου
1995 Διαβάζοντας στη Χάννα _ Μπ. Σλινκ
1996 Ο αλχημιστής - Παολο Κοέλιο
1997 Αναζήτηση - Νίκος Θέμελης (χάθηκε πρόωρα)
1998 Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα - Μ.Παπαθανασοπούλου
2003 Κώδικας Ντα Βιντσι - Νταν Μπράουν
2005 Το κορίτσι με το τατουάζ - Στιγκ Λάρσον
2010 Το νησί - Βικτόρια Χισλοπ

...κι έπεται και η συνέχεια καθημερινά στις σελίδες των Νέων

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4650077

ΣΑΝ ΧΘΕΣ...

...έτσι και σήμερα , "δοσίλογοι" αντί για κουκούλες με ένα τηλέφωνο, καταδίδουν όσους δεν συμπαθούν και ζηλεύουν , με νόμο από τους πρώτους δοσίλογους, τους 300 εννοώ του κλουβιού,έτσι καταντήσαμε τώρα, έτσι είμασταν πάντα...
δεν είναι τυχαίο ότι Εφιάλτες πολλούς γέννησε αυτή η χώρα...
αντισταθείτε μην ξεπέφτουμε κι άλλο...
μην ξεχνάμε τις φωτεινές σελίδες της ιστορίες μας και να θυμόμαστε ότι οι "ρουφιάνοι" είναι μισητοί από όλους και πρωτίστως από τον ίδιο τον εαυτό τους...

ΜΑΥΡΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΗΡΩΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ " ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ" 17/8/1944
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ !!!

Ρόδον Αμάραντον...

ΜΑΚΡΙΝΗ ΜΗΤΕΡΑ ... ΡΟΔΟ ΜΟΥ, ΑΜΑΡΑΝΤΟ...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΗΣ...
ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΝΑΓΙΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ...

L'amore infinito

L'amore all'infinito,
resistere all'infinito

Amarsi all'infinito....

sempre...

ένα ρήμα και μία λέξη...

ΒΑΡΙΕΜΑΙ το φετεινό το καλοκαίρι, όλοι να λένε για την οικονομία , έγιναν όλοι πτυχιούχοι...ΒΑΡΙΕΜΑΙ την καθημερινή δουλειά , να βλέπω και να μιλάω με τους ίδιους ανθρώπους κάθε μέρα...
ΒΑΡΙΕΜΑΙ την απεργία των ταξι, δεν μπορώ να πάω όπου θέλω...
ΒΑΡΙΕΜΑΙ να γράφω αποχαιρετισμούς "μεγάλων" , έφυγε και ο Κακογιάννης, μου "κάνει" το blog μου σαν νεκρολογία...
ο κατάλογος δεν έχει τελειώσει αλλά "βαριέμαι" να γράφω κι εδώ...
μία λέξη με σώζει ΥΠΟΜΟΝΗ
θα φύγει το καλοκαίρι και θα γεμίσω την βαλίτσα μου και δρόμο...

ευχάριστο διάλειμμα αυτού του "δειλινού" της διάθεσης μου , η άφιξη της Σ. το γέλιο της και το κουβεντολόι μαζί της...
α α α και η αναμονή δύο ταξιδιών μαζί της , Αθήνα και Ναύπλιο...