ένα τραγούδι , μια ιστορία...

πάλι από τα ΝΕΑ , ένα άρθρο για την γένεση ενός τραγουδιού που μου αρέσει και καθημερινά κι από ένα τραγούδι...

1991 Losing My Religion

Αν οι REM δεν είχαν πει το «Losing my religion», προφανώς θα ήταν ένα πολύ ωραίο ροκ γκρουπ μεν, για έναν στενό κύκλο θαυμαστών τους δε. Μια ωραία αμερικάνικη ροκ μπάντα των κολεγιακών ραδιοφώνων. Δεν είναι και λίγο αλλά δεν είναι και REM.
To «Losing my religion» ήταν ο μεγεθυντικός φακός που έδειξε τους REM τεράστιους, σαν ροκ θηρία. Και, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις εκκωφαντικής δόξας, αρχικά η εταιρεία είχε στραβομουτσουνιάσει με το συγκεκριμένο τραγούδι.
- Θα βγάλουμε κομμάτι που θα λέει «Χάνοντας τη θρησκεία μου / την πίστη μου» σαν σινγκλ για το άλμπουμ.
Πάτε καλά; Πήγαιναν. Με πείσμα Αθηναίου (Αθήνα της Τζόρτζια,) ο Στάιπ και η παρέα πατάνε πόδι.
Αυτό και κανένα άλλο. «Losing...». Οποιος «έχανε» στα 90s, στο τέλος ήταν ο κερδισμένος. Να θυμίσω τον Μπεκ με το «Loser» του. Τεράστια επιτυχία. Οχι το καλύτερο κομμάτι του Μπεκ, ο οποίος έχει γράψει απίστευτα πράγματα, αλλά μ' αυτό τού έμελλε να δέσει το όνομά του. Ο χαμένος τα παίρνει όλα.

Από τη στιγμή όμως που έσκασε μύτη το βίντεο τoυ «Losing» στο MTV φαίνεται πως όλοι τρελάθηκαν με κάποιον τρόπο. Ο πρώτος που τρελάθηκε ήταν μάλλον ο αυτόματος πιλότος ροής προγράμματος στο μουσικό κανάλι MTV, γιατί κάθε τρεις και λίγο το έπαιζε.
Εχουμε και βλέπουμε λοιπόν. Ενα σκοτεινό δωμάτιο όπου από ένα παράθυρο ψηλά στάζει νερό. Αμέσως μετά, οι τρεις τους - Μπακ, Μπέρι και Μιλς - περνάνε μπροστά από τον φακό, ενώ ο Στάιπ μένει καθισμένος, ένας κουβάς γάλα - ή άσπρη μπογιά - αδειάζει, τζάμια σπάνε και αρχίζει το τραγούδι, σουρεαλιστικά με σύμβολα ινδικά και πολλά άλλα. Ο Τάρσεμ Σινγκ (που θα σκηνοθετήσει και την επόμενη «Χιονάτη» που θα δούμε στο σινεμά) είπε πως εμπνεύστηκε από δύο, από Καραβάτζιο και Ταρκόφσκι, αλλά και από τον ινδικό κινηματογράφο. Και όλο αυτό το καλλιτεχνικό - αρτιστίκ σε συσκευασία pop culture. Ταρκόφσκι για τις μάζες! Χρειάζεται να πούμε πως σάρωσε στα βραβεία MTV εκείνης της χρονιάς; Δεν χρειάζεται. Το μουσικό κανάλι εκτιμά την τέχνη (μπορεί να κάνει τέχνη ακόμη και με το υλικό του «Jersey Shore»).
Ο Στάιπ το είπε. Αν δεν ήταν το «Losing my religion» δεν θα μας ήξερε η μαμά μας. Στην Αθήνα, κάθε κλαμπ που σέβεται τον εαυτό του παίζει REM ανελέητα. Είναι άλλωστε η εποχή που για να απαντήσει το ροκ στην dance που φουντώνει, χρειάζεται επιχείρημα γερό.
Το βασικό ριφ το υπογράφει ο Πίτερ Μπακ, ο κιθαρίστας. To έγραψε πάνω στο μαντολίνο ενώ έβλεπε τηλεόραση. Ο Μπακ έχει πει σε συνεντεύξεις του ότι εκείνη την εποχή είχε αγοράσει μαντολίνο και μάθαινε να παίζει. Διά παν ενδεχόμενον ηχογραφούσε
κιόλας αυτό που έπαιζε. Την άλλη μέρα, έβαλε να ακούσει αυτό που είχε ηχογραφήσει και - κοίτα να δεις, είπε, έχουμε κάμποσα πράγματα. Με άλλα λόγια εκείνος μάθαινε μαντολίνο, εμείς κερδίσαμε ένα τραγούδι. Το ηχογράφησαν στη Νέα Υόρκη. Και ο Μάικλ Στάιπ έγραψε τα φωνητικά με τη μία. Καλός οιωνός, όπως αποδείχτηκε. Κάποια ορχηστρικά μέρη επίσης (μπορεί να ενδιαφέρει τον μουσικόφιλο αυτό) προστέθηκαν από τη Συμφωνική της Ατλάντα.
Τι έκανε τον Μάικλ Στάιπ όμως να χάσει την πίστη του; Βασικά - να το εξηγήσουμε αυτό - ο Στάιπ δεν αλλαξοπίστησε. Μια έκφραση είναι που λένε συχνά στον αμερικάνικο Νότο και σημαίνει χάνω την ψυχραιμία μου, παραφέρομαι.
Και όπως είχε εξηγήσει, οι στίχοι λένε για κάποιον που μαραζώνει για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Κάτι σαν ψύχωση - εξήγησε ο Στάιπ - και έκανε σύγκριση με το άλλο διάσημο «ψυχωτικό» κομμάτι, το «Every breath you take», των Police. Διότι ο έρωτας και η ψύχωση σε στίχο πουλάνε.