«Αυτό που πρέπει να ειπωθεί»

Γιατί σιωπώ, σιωπώ τόσο καιρό
όταν είναι φανερό και έχουμε εμπειρία
από παιχνίδια πολέμου στο τέλος των οποίων,
ως επιζήσαντες,
εμείς είμαστε το πολύ οι σημειώσεις στο περιθώριο

Είναι το αναγνωρισμένο δικαίωμα στην αποφασιστική προληπτική επίθεση
που θα μπορούσε να εξολοθρεύσει τον ιρανικό λαό
που καταπιέζεται από έναν φωνακλά και ωθείται
στην οργανωμένη θριαμβολογία,
γιατί στη σφαίρα του έργου του αποδίδεται
η κατασκευή μιας ατομικής βόμβας

Και τότε γιατί μου απαγορεύω
να πω με τ’ όνομά της την άλλη χώρα,
η οποία εδώ και χρόνια – αν και μυστικά -
διαθέτει ένα αυξανόμενο πυρηνικό οπλοστάσιο,
αλλά εκτός ελέγχου, γιατί απροσπέλαστο
σε κάθε επιθεώρηση;

Η καθολική σιωπή σε αυτήν την κατάσταση πραγμάτων,
στην οποία καθυποτάσσεται η δική μου σιωπή,
τη νιώθω σαν ένα καταπιεστικό ψέμα
και απαγόρευση που δηλώνει κινδύνους
μόλις δεν λάβεις υπόψη σου

η ετυμηγορία «αντισημιτισμός» είναι τρέχουσας χρήσης.
Τώρα, όμως, επειδή από τη χώρα μου,
κάθε τόσο φορτωμένη από αποκλειστικά εγκλήματα
που δεν έχουν σύγκριση και υποχρεωμένη να απολογείται,
ξανά και για καθαρά εμπορικούς σκοπούς, ακόμη κι αν
με ξύπνια γλώσσα βαφτίζεται «αποζημίωση»,
θα έπρεπε να παραδοθεί στο Ισραήλ
ένα άλλο υποβρύχιο, η ειδικότητα του οποίου
συνίσταται στο να μπορεί να κατευθύνει εξολοθρευτικές κεφαλές εκεί όπου η ύπαρξη μιας μοναδικής βόμβας
δεν έχει αποδειχθεί...

διαβάζοντας το δύο πράγματα είπα μέσα μου
1/ α ρε Μεγάλε ΓΚΡΑΣ
2/στο όνομα ενός ολοκαυτώματος, πόσα ολοκαυτώματα έκαναν και κάνουν "αυτοί";

αγαπώ πάντα και στηρίζω τα "δίκια" όλων των λαών!!!