η αγάπη που πάει...

Η νύχτα και τ΄αστέρια παίρνουνε φωτιά
μα εμένα η ψυχούλα μου κρυώνει
σηκώνεται μια δίνη στον ορίζοντα
θα είναι της αγάπης μας η σκόνη

Το πρώτο-πρώτο γέλιο σου να΄ρχότανε
στα χείλη μου για λίγο να γελούσε
εκείνη η στιγμή που σ΄ερωτεύτηκα
στο σώμα μου για πάντα θα διαρκούσε

Η αγάπη πού πάει
πώς σκορπίζει,πώς σπάει
πώς τελειώνουν δυο άνθρωποι μόνοι
Δεν μπορεί όλα αυτά
που μετράμε αγκαλιά
σε μια ώρα να γίνονται σκόνη
Η αγάπη πού πάει
πώς σκορπίζει,πώς σπάει
δε μπορεί δε μπορεί κάτι μένει
Με ό,τι μένει λοιπόν
πάνω στο παρελθόν
σ΄αγαπώ,σ΄αγαπώ
κολλημένη,κολλημένη

Θα πάρει ο αέρας τα κομμάτια μας
τους δυο μας θα σκορπίσει ως το φεγγάρι
θα λιώσει το φεγγάρι από τη θλίψη μας
κι ένα κενό τη θέση του θα πάρει...