39η  Μέρα

                                         Μεγάλη  Εβδομάδα

Κάθε χρόνο αυτή η εβδομάδα ήταν τόσο διαφορετική, είχε μια γλυκειά αναμονή και την περίμενα.

Την Μεγάλη Δευτέρα μια κουζίνα σε πλήρη αναστάτωση, η μαμά  και οι αδελφές της με σηκωμένα τα μανίκια, με πεντακάθαρα χέρια να ζυμώνουν τα πασχαλινά κουλουράκια. Κι εμείς τα κοριτσόπουλα να περιμένουμε την στιγμή που θα αρχίσουμε να πλάθουμε τη ζύμη, σχήματα στρογγυλά, πλεξούδες και μετά το άλειμμα με τον κρόκο του αυγού και η ζάχαρη. Οι λαμαρίνες να πηγαινοέρχονται στο φούρνο της γειτονιάς και η μυρωδιά του φρεσκοψημένου να σε λιγώνει. Τα απογεύματα αργά μόλις χτυπούσε η καμπάνα του κοντινού ναού, φεύγαμε τα κορίτσια για τη λειτουργία. Αυτή η μυρωδιά από τις ανθισμένες νερατζιές στον προαύλιο χώρο του ναού, υπάρχει ακόμα και σήμερα.

 Όμορφα και απλά περνούσαν οι υπόλοιπες μέρες με βόλτες με τα ποδήλατα στην παραλία και αν οι θερμοκρασίες ήταν υψηλές και το πρώτο μπάνιο της χρονιάς. 

H θεία κοινωνία νωρίς το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης και η συγκίνηση την ίδια βραδιά,  κι αυτή υπάρχει ακόμα και σήμερα. Την ώρα της περιφοράς του Εσταυρωμένου, η κατάνυξη.

Η πένθιμη καμπάνα κατά τη διάρκεια όλης της επόμενης μέρας, Μεγάλη Παρασκευή. Τα αρώματα από τις ανθισμένες πασχαλιές και τις βιολέτες, που τα αναζητώ σήμερα. Η νηστίσιμη μαμαδίστικη σούπα χωρίς λάδι με ρύζι και φρέσκια ντομάτα που ποτέ δεν κατορθώσαμε να την κάνουμε ίδια ούτε η αδελφή μου ούτε κι εγώ. Ντυμένες με τα «καλά» μας ρούχα, τα καινούρια παπούτσια πηγαίναμε στις εκκλησίες της πόλης να ασπαστούμε τον Επιτάφιο και για να δούμε το στόλισμα και να συγκρίνουμε μετά ποιός ήταν ο ομορφότερος. Το ράδιο ανοικτό στη λειτουργία κι ο μπαμπάς μόλις ακουγόταν το «αι γενεαί πάσαι»  μας έλεγε «τώρα να πάτε», πέρναμε τα χάρτινα φαναράκια και πηγαίναμε στην περιφορά του Επιταφίου.

 Το Μεγάλο Σάββατο ο μπαμπάς, αρχηγός, να δίνει εντολές αλλά και να γυαλίζει τις σούβλες μαζί με τους θείους και οι γυναίκες να καθαρίζουν αντεριές για το κοκορέτσι και να βάφουν τα κόκκινα αυγά. Από το πρωί άρχιζαν οι ετοιμασίες και τελείωναν αργά το απόγευμα. Η Ανάσταση, οι χαρμόσυνες καμπάνες και τα βαρελότα, τα βεγγαλικά, τα δυναμιτάκια. Το αναστάσιμο τραπέζι με την αυγοκομμένη κοτόσουπα, το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών.

«Χριστός Ανέστη» - «Αληθώς Ανέστη».

Το ξύπνημα της Κυριακής του Πάσχα από τα βαρελότα, η τσίκνα που σκέπαζε όλη την πόλη και τα τραγούδια. Το σούβλισμα, χειροκίνητο δεν είχαν βρεθεί ακόμα τα μοτεράκια, με την σειρά και να τσακωνόμαστε ποιός θα καθίσει να γυρίσει τη σούβλα. Οι γεύσεις από το κοκορέτσι και το ψητό αρνί, το πασχαλινό ψωμί που ήταν τόσο διαφορετικό από τα καθημερινά και οι σαλάτες από τα φρέσκα μαρούλια του περιβολιού. Οι ανθισμένες πορτοκαλιές και λεμονιές και νερατζιές και καταγάλανος ουρανός και ήλιος. Πασχαλιά.

 Ζωντανές αναμνήσεις, γλυκιές που σου αφήνουν μια πίκρα σα γλυκό του κουταλιού νερατζάκι.

Φέτος όλα  είναι διαφορετικά, το ξέρουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Η ζωή μας άλλαξε από έναν, όχι όποιον κι όποιον ιό, από έναν ιό που φοράει κορώνα, καλά έκανα που σε όλη μου τη ζωή δεν πήγαινε με τίποτα τους βασιλιάδες και τις βασίλισσες τους. Μοναχική Πασχαλιά. Ίσως να αφήσουν τις καμπάνες να χτυπήσουν  πένθιμα την Μεγάλη Παρασκευή και χαρμόσυνα τη νύχτα της Ανάστασης. Ή μήπως μεταδίδουν τον ιό και οι καμπάνες; Η σκέψη φευγάτη σε δύο αγαπημένες περιοχές, που τι περίεργο επλήγησαν και οι δύο περισσότερο, Ιταλία και Καστοριά. 

Με την ευχή να τελειώσει γρήγορα.

Καλή Ανάσταση!